Hoe het begon
Ik weet eigenlijk niet beter dan dat ik altijd in de vechtstand stond. Als klein meisje al. Altijd aan het vechten, maar geen idee waartegen. "Stop nou eens met vechten, je wordt er zo moe van" werd er tegen me gezegd. Maar ik wist niet beter dan te overleven. Ik kon jaloers naar mensen kijken die naar mijn idee écht konden leven. Geen belemmerende gedachten, in balans met hun emoties en dus werkelijk in contact met zichzelf.
Crisis
Toen ik 28 jaar was, zakte ik op de badkamervloer in elkaar en zei huilend tegen mijn man zei: “ik weet niet hoe ik gelukkig moet zijn”. Ik schrok van mezelf en mijn eerlijke openbaring naar hem en mezelf. Maar daar zat de kern. Hoe moet je gelukkig zijn?
Op zoek naar een oplossing
Het werd tijd voor actie. Van boeken lezen tot hypnotherapie en van mediums tot psychologen. Het hele scala kwam voorbij. Ik leerde veel, maar kon het geluk toch steeds niet grijpen.
En ondertussen gaat het leven gewoon door
En natuurlijk “overleefde” ik vrolijk door. Mensen om mij heen zagen een vrolijk type, zelfverzekerd, goedlachs en altijd in de spotlight. De mensen die beter keken zagen iemand die zich snel terugtrok van de wereld, in zichzelf keerde als ze onzeker werd en daarmee een muurtje opbouwde. Die van de ene naar de andere emotie oversprong. Onleesbaar voor de buitenwereld.
Ik maakte carrière in de arbeidsbemiddeling en HR, maar was daar eigenlijk niet blij mee. Dat wilde ik helemaal niet. Waar ik naar zocht was dat “fijne, kleine wereld waar ik me veilig voelde”. Maar ja, zo gaat het in het leven, dacht ik. Je bent goed in je werk, hebt (ongewild) geen kinderen en dus maak je promotie. Vaak maakte ik mezelf wijs dat het goed was zo. Zo liep het leven nu eenmaal.
Steeds vaker een terugval
Wel kreeg ik steeds vaker een klap terug, was ik een periode thuis. Dan stond ik weer op en ging weer door.
Mijn visie
Zonder oordeel. Dat vind ik heel belangrijk. Ik geef mijn cliënten mee dat ze dat ook over zichzelf mogen zijn. Oude patronen hebben je ooit gediend en hebben je geholpen of beschermd. Wees daar niet boos op, maar bedank ze en neem in liefde afscheid. Ik vind het ook belangrijk dat jouw progressie meetbaar is voor jou. Natuurlijk zul je merken dat er verandering in jezelf plaatsvindt. Maar mensen vinden het nou eenmaal vaak fijn om iets tastbaars mee te krijgen. Daarom meet ik aan het begin van elke sessie jouw percentage zelfliefde en het percentage innerlijk kind heling. Aan het einde doen we dat weer, zodat jij ziet waar onze inspanning van deze sessie toe geleid heeft.
De transformatie
Op een dag, ik was inmiddels 50+, besloot ik mezelf een mooi kado te geven. Een Reiki cursus. En daar startte de reis naar zelfliefde. Ik heb meerdere cursussen Reiki gevolgd en werd Reiki Master en Teacher.
En tóch! Ik kwam dichter bij mezelf en werd al een stuk rustiger en gelukkiger, maar kwam nog steeds niet op het punt dat ik al mijn emoties en belemmerende gedachten snapte.
Mijn Reiki teacher maakte gebruik van de biotensor, een energetisch meetinstrument, en daar raakte ik door geïntrigeerd. Ik voelde vaak wel al in mijn buik wat klopte en wat niet, maar durfde niet op mijn innerlijk kompas te vertrouwen. Met de biotensor leerde ik daar op te vertrouwen. Ik volgde een cursus voor werken met de biotensor. De dame die de cursus gaf, gaf ook een opleiding tot Energetisch Gezinstherapeut. En bám! Dat resoneerde bij mij.
Trauma’s verwerken zonder ze opnieuw te moeten doorleven. Belemmerende gedachten en emoties wegnemen zonder er eindeloos over te moeten praten.
Al vrij snel voelde ik dat ik dit moest doen. En de rest is geschiedenis.
Tijdens de opleiding heb ik natuurlijk veel op mezelf geoefend en haalde in een korte periode veel belemmerende gedachten en emoties weg. Ik begon mezelf te begrijpen. Ik werd een ander mens. Of nee, eigenlijk niet. Ik werd mezelf. Vrolijk, lief, soms overweldigend, enthousiast en vol passie. In combinatie met mijn Reiki kan ik dat gevoel vasthouden en geef ik mezelf regelmatig een APK-tje.